Het verhaal van Leen #1

Ja, jullie dachten zeker " wanneer komt Leen zijn  verhaal nou? Of is ze het vergeten?" Nee hoor. Ik moest Leen nog vragen naar de gang van zaken rondom zijn dagen zodat ik het verhaal een beetje goed na kon vertellen. Hier gaat ie dan.

Voorafgaand Leen zijn weekje weg werd er veel gesproken over de plek waar Leen zou gaan wandelen. Zijn droomwens was Tongariro National Park- maar daar was het weer ECHT niet naar. Niet dat het een mooi weer wandeling moest zijn- maar storm en ruig onstuimig weer kan fataal zijn zeker in dit gebied - en de gidsen die deze wandeling begeleiden hebben het laatste woord of de tocht wel of niet doorgaat. Dat werd het dus niet.

Toni was meest begripvol en hulpgevend om Leen zo veel mogelijk advies te geven en samen stapten zij, na een gesprek over een lekker bakje koffie bij Vetro, naar het informatie centrum in Hamilton en kwamen thuis met nieuwe plannen, kaarten en bestemming -  De Coromandel. Dit was eigenlijk wel zo verstandig, niet dat je altijd een verstandige bestemming hoeft te hebben- maar wij zouden als gezin 4 dagen in de Coromandel vertoeven- en dat betekende voor Leen dat hij niet eerst terug naar Hamilton hoefde te reizen maar kon zich meteen bij ons aansluiten aan het einde van zijn ' vrije week'.

Maandag 14 oktober 2013

Leen zijn auto links in beeld- Toyota Corolla

Nog even Internet raadplegen met Toni

"Ja, alles zit erin wat ik nodig denk te hebben".

Leen is er helemaal klaar voor

Rechts langgerekt stukje is de Coromandel
Auckland is links

TomTom instellen en adres intoetsen.....
304 Grafton Road,  Thames
- Holiday Cottages & Chalets -

Het was een heel avontuur. Ik begeleide Leen de stad uit, want we gingen uit eerbetoon eerst even naar de begraafplaats waar het as van mijn ouders begraven ligt. Dit is ook de richting die Leen ging volgen. Kwam goed uit dus.

Het rijden links moest toch even wennen, en ik nam ook een langere route om Leen de tijd te gunnen om aan de auto en verkeerssituatie te wennen. De TomTom of beter gezegd, Navman was ook iets anders dan hij gewend was. Ook dat nam even tijd om 'eigen' te voelen.

Na ons bezoek vertrok Leen de ene kant op en ik keerde terug naar huis.

Het is geen echte drukke route. Leen kon lekker rustig rijden wat rondkijken en genieten van, jaaaa, de stilte. Na een weekje op ons vakantie adres was het heel prettig voor Leen om even alleen te zijn. We hadden al zoveel meegemaakt. Aankomst, welkom, bezoek van Jan en Alleman, verjaardag, doop. Druk dus. Nu was het tijd om even te ontspannen. Het was hem zo gegund.

Welkom Leen

Onderweg stopte Leen voor koffie in Tairua, de plaats waar wij 4 dagen zouden bivakkeren. Gaf Leen een idee wat hem te wachten stond en een beetje bekendheid van het gebied. Daarna keerde hij weer richting Thames waar hij een logeeradres had.


Zijn verblijf plek was met zorg uitgekozen. Toni had ook de bespreken telefonisch geregeld en bij aankomst werd Leen alleraardigst begroet en verwelkomd. Er stond 'n hapje en drankje'  klaar als welkom. Niet verkeerd.

Terwijl hij van het uitzicht en een lekker wijntje genoot herbeleefde hij zijn tocht naar deze plek.

We hadden afgesproken dat hij elke avond zou bellen om even wat te laten horen. Ook zou hij zijn Nieuw Zeelandse mobiele nummer achterlaten bij de eigenaar van het verblijf- want dat is wel een van de grote regels- ga je wandelen, laat weten waar je wandelt, hoe lang je van plan bent om te gaan en wanneer je denkt terug te zijn. Dit als veiligheid voor jezelf en geruststelling voor diegene die de 'zorg'  voor je dragen. Bij een van de wandelingen die Leen zou maken zou het bellen zeker bemoeilijkt worden vanwege het bereik ( niet dus) - en daar was ik op voorbereid.


Deze week was ' Leen verwen Leen week' en ging hij die avond opzoek naar en vond een leuk Thais tentje om te eten.

Welterusten Leen....

Afscheid nemen- dag Auckland tot de volgende keer.

Nadat wij gezellig met Toni koffie hadden gedronken bij Vetro hebben wij ook van haar afscheid genomen. Ja, het valt altijd wat zwaarder dan voorgenomen. Op een openbare locatie was het toch gek gezegd, makkelijker.

Dat muzikale heeft Summah van Steve

We hadden nog een paar bezoeken af te leggen. De eerste naar Bruce, daar hebben wij een Sinterklaas zak vol cadeautjes en een prachtige Sinterklaaspop afgeleverd. In de emotie van  het moment heb ik geen foto genomen waar ik nog steeds spijt van heb. Had de zak tegen een kast gezet met de Zwarte Piet/ Sinterklaas bovenop. Een prachtig stuk handwerk van Corrie, Piet zat op een zak, maak de zak open en draai de pop om dan heb je Sinterklaas. Wel grappig nu de discussie wordt gevoerd- Sinterklaas in de zak van Zwarte Piet. Enfin, met een brief voor instructie en we draaide de deur op slot en gingen verder.

Indi in volle pret

Op naar Kylie en kleintjes. Steve was al naar zijn werk- die knuffel had ik al binnen. We hadden zondagavond onze afscheidsmaal bij Toni en maandagavond bij Steve en Kylie. Ik raak wel even in de war met al die dagen en gebeurtenissen. Is maar goed dat ik de BLOG over het algemeen steeds bijgehouden hebt. Zo'n verhaal vertel je niet zomaar een twee drie terug!

Zondagochtend met de kids naar speeltuin en koffie stop, Leen bij Craig en Toni in de tuin, s'avonds bij Toni en gezin eten. Maandag nog wat inkopen gedaan- en tijd met Kylie, Steve en kids doorgebracht. Ja, zo was het. Daarna koffers inpakken, foto's omzetten en een paar uurtjes slapen. Het waren een paar rumoerige en emotionele dagen.

Nog een laatste kriebel met Bax

De dag van ons vertrek zijn we nog even voor een knuffel bij de kleintjes geweest. Elke knuffel is er een nietwaar? Hadden ook foto's voor Kylie en Steve op hun laptop gezet van de weken samen. Zo hebben zij ook foto's om met de kids te bekijken als herinnering aan een super leuke tijd. Die laptop brachten wij meteen dus terug.

We hadden de hele dag de tijd om naar Auckland Airport te rijden. Dat wilde we zelf doen. Tijd om alleen te zijn, om na te praten en voor te bereiden om weg te gaan. Craig had een chauffeur aangeboden maar wij kozen voor een eigen dag indeling en zelfstandigheid.

Ik ken een aantal Nederlanders in Nieuw Zeeland waaronder Joop en Sannie. Zij wonen ook in Hamilton. Leen kent ze ook  inmiddels omdat Sannie bij ons in Papendrecht gelogeerd heeft en op ons eerste bezoek samen in 2005 heeft Leen ze samen ook ontmoet. Wij hadden afgesproken om daar koffie te drinken en eventueel een boterham mee te eten. Op deze manier waren we geleidelijk aan aan het afbouwen en tegelijkertijd afscheid nemen op een plezierige manier van ons verblijf in Nieuw Zeeland en al die lieve mensen daar.

Joop en Sannie Termaat

Tijd om nu echt Hamilton achter ons te laten en naar Auckland te rijden. Ik had een plekje in mijn hoofd die ik graag wilde bezoeken en ook aan Leen wilde laten zien. Tussen 1962 en 1966 woonde ik in Hillsborough. Andere familie ( een nicht met gezin aan moeders kant) woonde in Onehunga en daarna in Mangere. Dit gedeelte van Auckland is mij dus redelijk bekend en een nostalgische ritje leek me aan de orde. Wij reden langs straten en plekjes die bij mij herinneringen opriepen- en het was plezierig om dit te doen. Wij reden op Pah Road waar mijn vader werkte voor Holeproof - het gebouw staat er nog - voordat wij terugkeerde naar Nederland in feb 1967. Ik zag zoveel herkenbare straatnamen en plekjes- een warm gevoel kreeg ik ervan.

Auckland bestaat uit meerdere vulkanen. Aan een daarvan heeft kleeft een historisch verhaal. One Tree Hill ligt in Cornwall Park. Vanaf One Tree Hill kan men over een giga groot deel van Auckland kijken en waarvandaan ook het vliegveld te zien is. Nou ben ik daar jaren niet geweest en het was even de vraag of ik het wel vinden kon. One Tree Hill wel maar de ingang naar de weg naar boven- dat was een ander verhaal.

Wat een mooier afscheid van Nieuw Zeeland dan Auckland goed te bekijken?

Waaide wel maar was de moeite waard

Monument

Waiheke Island in de verte

Zuidelijk over Auckland

Auckland Sky Tower en city centre

Airport via brug midden bovenin foto.
Vliegveld achter die groene 'bult' Mangere!

De auto die wij 4 weken als de ' onze'  beschouwde werd door een chauffeur in dienst van Craig bij het vliegveld afgehaald. Wij overhandigde de sleutel en liepen met onze koffers naar de incheckbalie- onze terugreis naar huis was nu echt begonnen. Wij liepen door de douane- dag kids dag Nieuw Zeeland. Tot de volgende keer......

Op naar Taipei en daarna Schiphol! We hadden een lange reis voor de boeg.

Craig en Leen

De koffers hebben we in de Range Rover geladen. We hebben de kids geknuffeld en Craig bedankt en ook van hem afscheid genomen. Wat heeft hij veel voor ons gedaan en betekend.

Oude situatie

Craig is een privé mens- vooral eenmaal thuis. Toch heeft hij met Leen een mooie en respectvolle band opgebouwd. Ze hebben nog uren in de tuin gewerkt samen- de achtertuin die Craig graag af had gehad voordat wij arriveerde. Maar het zat tegen Alles zat tegen.

Nu leeg

Vorig winter was het duidelijk dat het zwembad eruit moest- de wortels van de bomen eromheen hadden het gemunt op de lekkages en veroorzaakte daardoor nog meer overlast en schade. Eenmaal de bomen en het zwembad eruit besloten Toni en Craig dat de hele boel maar op de schop moest en de indeling van achtertuin werd opnieuw ontworpen. Ja, als je toch gaat investeren kan je het maar meteen goed doen.

Toen wij kwamen was de tuin inderdaad een 'project in motion'.

Weg zwembad

Ook in Nieuw Zeeland had men last van een aanhoudende winter en dat het voorjaar maar mondjesmaat op gang kwam. Zoiets wat nou net niet was om dit soort zaken op een redelijke termijn af te kunnen krijgen. Nat, koud, stormachtig, allerlei weer elementen die dit project tegen werkte.

En dan- het zwembad. De klus was wel geklaard maar HELEMAAL niet ter tevredenheid klant! Slecht afgewerkt en nog zichtbaar ook. Toni en Craig hebben het bedrijf en aanvoerder verantwoordelijk gesteld voor slecht geleverd werk- weer oponthoud. Gelukkig zijn ze eruit gekomen- en heeft de aannemer het zwembad opnieuw van een binnenlaag voorzien ( moest wel eerst leeggepompt worden) waardoor het bad voor een tweede keer gevuld kon worden waarna de tegelzetter ook aan de slag kon om zijn werk af te maken. De metselaars van de opgehoogde tuin konden de stenen komen metselen. Geleidelijk aan werd 'het' wat.

Terwijl ik mij vermaakte in de speeltuin hielp Leen met het planten van vier nogal grote bomen. Geen kleine struikjes. Liefst iets wat lijkt alsof ze er al een tijdje staan. Want al het volgroeide groen moest wijken. Nu begrijp ik deze gedachten wel - dus maar iets van gelijke waarde terugzetten.

Het was nog een heel gedoe om ze in de achtertuin te krijgen. Maar uiteindelijk is het ze toch gelukt. Daarna grote gaten graven, met kruiwagen en een loopplank plaatsen en dan toedekken.

Proost- a job well done!!

We hebben deze blijde gebeurtenis nog uitbundig gevierd met champagne en heerlijk eten. Een waardige 'laatste avondmaal' samen.

Voorgerecht van gamba's met chorizo.
Die mochten zwemmen in heerlijke bubbels.

Het eind van ons verblijf in NZ is in zicht

We zijn nu inmiddels 3 weken thuis. Voelt langer. Toch kan ik me nog alle dagen, gebeurtenissen, geluiden en geuren nog goed voor de geest halen.

De laatste dagen bij de kinderen hebben we volgepropt met leuke dingen. Nou ja, het waren allemaal leuke dingen. Toch zijn we bewust bezig geweest met nog wat herinneringen maken, leuke dingen doen. Even nog dit of dat met ze doen. Naar school brengen, Verhaaltje voorlezen, (huiswerk) spelling en leesopdrachten overhoren, Archie nog even een keertje ophalen bij Melody Pre School waar ook Danni haar voorschoolse ervaringen op heeft gedaan.

Om Steve en Kylie nog even te verwennen zijn wij uit wezen eten. Tussen voedingen in kon Kylie zich even ontspannen- de twee meiden werden door hun granddad op bed gedaan- Bax sliep al. Wij hadden 2 1/2 tot 3 uur de tijd om even met zijn viertjes wat tijd door te brengen, echt met elkaar te kunnen praten zonder baby's of kleintjes er tussen door kwamen. Kylie was er verbaasd over dat ze een paar uur geen moment zorgen hoefde te maken en ook niet aan de kids dacht omdat ze wist dat de drie hummels goed verzorgd zouden worden door Bruce en zijn vriendin Glenda.

Zondag ben ik mee geweest naar een speeltuin waar de kinderen zich helemaal uit kunnen leven- ook Steve is dan nog steeds een jochie. Hij neemt dan zijn skateboard mee en neemt de kinderen een voor een op zijn arm en rijdt rondjes. De schommels worden zo hoog mogelijk de lucht in geduwd en de kids gieren en brullen van de pret.

Nog 'even' ergens een bakkie koffie, nog een kleinigheidje kopen, nog even een knuffel of slobber kus. Het zijn momenten die ik nu koester en mijn moeder en oma batterijen weer heeft op doen laden. Ik kan er weer een tijdje tegenaan.

Wat zijn het toch heerlijke weken geweest. Wat boffen wij toch met zulke geweldige kinderen, kleinkinderen en vrienden. Een weelde en een ZEGEN met hoofdletters. Ik krijg het er nog warm van.

De appeltaart staat klaar.
Maar eerst mama/oma pannenkoeken voor ontbijt!

Zondagavond mijn een op laatste moeder taak- een appeltaart voor Toni bakken. Ze is jarig op de dag dat wij vertrekken. Ik zal op haar verjaardag pannenkoeken bakken voor ontbijt- ja zoals ik dat deed toen ze nog thuis woonden. Op de verjaardag kiest de jarig wat de pot schaft!



De avond ( of beter gezegd nacht) voor ons vertrek pak ik de koffers zorgvuldig in- laad ik de foto's op memory sticks en zorgen Leen en ik dat alles mee gaat naar huis dat mee moet. Een heel gedoe en toch lukt het aardig. Wij zitten beneden de maximum toegelaten hoeveelheid- ook een mirakel.

Het is tijd- we gaan nog een bakkie koffie dan- bij Vetro! Het valt wel zwaar- ik ben blij dat Leen erbij is- geeft houvast.

Toni en Leen bij Vetro

Halloween

Het is alweer eind oktober. We zijn nu bijna een maand van huis en het eind van deze vakantie komt in zicht.

Wat ik in geen twee jaar of meer heb gehad- steekt nu de kop op, al een paar dagen. Ik heb keelpijn. Hoesten doe ik niet. Ogen doen wel zeer en loop warm en koud aan. Voel me beetje suf en belabberd. Ik wil zoveel mogelijk nog van deze dagen genieten dus druk ik alles weg- neem een aspirientje en ga gewoon door.

Terugkijkend zie ik ook wel dat: a. dit niet verstandig was en, b. dat ik met al dat gerij, in en uit de auto en verschillende temperaturen ook iets van een verkoudheid hebt opgelopen. Maar ja, ik heb afgesproken met Kylie dat ik de ochtend en deel middag bij haar zou zijn met de kleintjes. Dat wil ik niet inleveren of overslaan.

Leen blijft hangen in het appartement en heeft ook beloofd Toni te helpen met het versieren van de grote garage voor Halloween. Het wordt een buurt gebeuren. Toni woont in een  doodlopend kort laantje met een klein aantal bewoners. Voor het eerst in 20 jaar doen ze iets samen- aangespoord door Toni en Craig - voor de samenhorigheid.

Als ik bij Kylie ben is het al snel duidelijk dat ik me niet lekker voel, maar twee van de drie kleintjes zijn er ook niet lekker aan toe. We gingen naar de doctor- gelukkig kon ik Kylie van dienst zijn want met drie hummels is het een kunst om ze in de gaten te houden en de zieken te troosten. Wij waren redelijk snel aan de beurt. Toevallig heeft Summah net een doctors setje gekregen voor haar verjaardag- dus kon ze meteen zien hoe het allemaal werkt. Nou, daar was zij niet van gecharmeerd. Indi was niet lekker en werd als eerste onderzocht. Toen de doctor haar keel wilde zien en oren onderzocht ging Indi uit haar dak. Vond ze niks aan. Summah schrok van deze reactie van Indi en werd er verdrietig van- haar zusje bang en huilen, dat was niet leuk. Eenmaal klaar kreeg Indi een lolli en haar tranen verdampten onmiddellijk. Summah bleef achter haar handen schuilen, wilde geen lolli mar graag snel naar huis. Bax had er minder moeite mee- hij werkte mee en begon te giechelen toen er naar zijn longen werd geluisterd- koud dat ding.

Enfin, twee maal antibiotica en we keerden huiswaarts. Lunch- kleintjes behalve Summah op bed- en ik ging ook even plat. Leek mij een goed plan want ik wilde het feestje niet missen. Even ogen dicht en bijkomen. Nog een aspirientje, dat zou helpen. Nou, ik werd met een schrik wakker- 2  1/2 uur later. Kon nog net op tijd de meiden ophalen van school. Hoofd bonkte en zweet liep langs mijn rug. Er werd besloten dat ik naar bed zou gaan- nou ja zeg! en al die pret dan? Ik wilde mee doen, de buren ontmoeten en snoepjes uitdelen.

Leen en Toni hadden een grote klus geklaard. Alles zag er geweldig uit. Nu de gasten nog. Ik kon het echt niet langer uithouden en ben toch maar onder de dekens gedoken. Misschien om 8 uur wakker maken? nou ja, Leen zei, ga nou maar naar bed! Niemand heeft er wat aan als jij ziek bent als we naar huis moeten.

Summah was met mij meegekomen om een poosje
met de meiden te spelen. Ze ging voor het eten weer naar huis.

Alles staat klaar

Allerlei lekkerneijen

Cat woman

Charlie als Wonder Woman

Piraat Archie

Buurmeisjes

Ik heb NIETS van dat alles meegekregen. Was in een diepe slaap gevallen en net wakker te krijgen. Wat jammer- maar ja, vliegen met een verkoudheid is ook vervelend.

Ook de ouders en grootouders deden mee. Er waren 15 kinderen heb ik me laten vertellen. Leen heeft wel enorm genoten en veel leuke gesprekken gevoerd met alle buren.

Weer een ervaring rijker.

De dagen smelten weer 'gewoon' weg.

We zijn nu twee weken thuis. In die periode hebben wij onze e-mailboxen bijgewerkt, huis weer eigen gemaakt, vrienden en familie bezoeken gehad en gemaakt en de gewone dagelijkse activiteiten en werkzaamheden opgepakt.

Ook probeer ik dit verslag af te maken, niet alleen omdat ik het leuk vind, want dat doe ik wel, maar ook omdat een verhaal ' af' hoort te zijn. Zo'n reis en omgeving verdient de aandacht. Dus, ga ik vandaag weer een stukje verder.

Wij waren op weg terug naar Hamilton.

Taihape Motels, email: taihapemotels@paradise.net.nz

Na een hele dag door prachtige landschappen gereden en gefotografeerd te hebben kwamen wij in Taihape ( De Gumboot Capitol)  aan. Nou is dat niet bepaald een wereld stad. Echt niet. Maar een doodgewoon klein stadje met nog geen 2000 inwoners, gelegen in de middle of nowhere. Een tussen stop voor reizigers, verkooplieden en in de winter voor wintersporters. En, niet onbelangrijk- De Gumboot Capitol- waar jaarlijks een wedstrijd GUMBOOT THROWING wordt gehouden.Ik heb echt nooit gedacht van " oh ik ga eens een motel nemen in Taihape!". Ik moest er zelf een beetje om lachen en  mijn dochter trok haar wenkbrauwen op en mijn schoonzoon fronsde zorgelijk bij het horen van ons verhaal- zo van " wat, een motel in Taihape?"En je moet NZ een beetje kennen om daar begrip voor te hebben. Ik kon erom lachen!

Het motel was schoon, betaalbaar en lag handig gelegen. We liepen naar een afhaal chinees en haalde een warme hap. Wij hadden echt alles wat een reiziger zich kon wensen. Een schone badkamer, twee persoons en twee een persoonsbedden, schone lakens en handdoeken, een grote televisie, 12 zenders, kookplaten, tafel en twee stoelen, sneetjes brood, boter, melk en broodbeleg in de koelkast, kachel, en een parkeer plek voor de deur. In de kasten alles wat een gezinnetje nodig zou hebben om te bivakkeren- desnoods voor een hele week zou het nodig zijn. De tarieven waren zeer gunstig, ook niet onbelangrijk. De eigenaar was zo'n aardige man dat ik heb beloofd zijn motel in mijn verhaal te melden. Ergens in de papieren winkel heb ik nog twee kaartjes meegekregen met 10% korting erop geschreven. Dus, heb je het nodig....meld je aan!

de volgende ochtend zijn we aan de laatste etappe begonnen. Het was weer een mooi weer dag. We reden nu ook in de omgeving van het National Park. Nu van de andere kant te bezichtigen. En dat deden we ook. Na elke bocht dachten we, dit zal de beste foto worden, dan weer een bocht.... en dit heeft even geduurd. Uiteindelijk heb ik gezegd- ook tegen mezelf, GEEN FOTOS VAN DIE BERG MEER! Het wordt al moeilijk genoeg straks om te kiezen wanneer ik aan het album begin!!! Oh jee, dat wordt nog een hele klus.


Onderweg hebben wij nog een koffie gedronken in een leuk Retro cafeetje. Gezellige sfeer en leuk ingericht. De lekkernijen zijn ook aan te bevelen zou je hier ooit in de buurt komen. Ik las op Internet ( Trip Advisor) allerlei uiteenlopende berichten hierover- nou ik was meer dan tevreden. Ik heb ook maar een duitje in de zak gedaan.

Thyme for food café, Turangi.

We kwamen al dicht bij ons eind bestemming. Nog even een nostalgische weg nemen..... langs herkenbare plekjes van toen. Te bedenken dat Toni en Steve hier hebben geklommen jaren geleden...waaghalzen, dat zijn ze.

Castle Rock Adventures.

Zo ruig zo mooi, om stil van te worden

Een avontuur bedrijf is hier gevestigd.

Goed kijken, hier lopen mensen. Dit is een avontuur plek voor
rots klimmers.

Wij komen op tijd aan in Hamilton om mee te gaan met de kids naar paard rijles bij Ponytales. We ronden deze tocht af met een familie uitje. Geweldig om weer bij hun te zijn en dit mee te maken.

Een van Danni's passies- paard rijden!

Charlie houdt meer van de cowboy stijl!

Archie lijkt het ook wat. Nog even wachten en dan doet hij ook mee.

En deze bomen- nou daar zit ook een verhaal achter!